Estetik çocukluğumuzdan başlayan ve bir ömür devam eden bir yaşam süreci. Pamuk gibi tertemiz doğan bedenlerimiz yaşam boyunca yaralanıp, hastalanıp çirkinleşmeye başlıyor. Önümüz bahar, çocuklarımız kaldırımlarda parklarda koşusturmaya başlayacaklar. Yaşam ortamlarımız maalesef tehlike dolu. Kaldırımlar bolca masrafla taş döşeniyor ama bir yıl geçmeden kaldırım denecek hali kalmıyor. Rögar kapağı sadece oynuyorsa durum oldukça iyi çünkü ciddi boşluklar içererebiliyor etrafında. Oyun parkının altına biraz çakıl taşı atan belediyeler kendilerini huzur içinde hissediyor, oysaki durum pek parlak değil. Oyuna dalmış koşusturan bir çocuğun tehlikeleri algılaması imkansız. Parkların her yeri çocuklar için sanki özel hazırlanmış tuzaklarla dolu. Girintiler, çıkıntılar, beton artıkları, kocaman anlamsız taşlar…

Son olarak Çankaya Belediyesi parklarımızın isim tabelalarını değiştirdi. Eski tahta yapılı tabelaların söküldükten sonra demir ayakları zeminde bırakıldı gidildi. Aylar oldu tabelalar söküleli; herhangi bir hareket yok. Dilekçeyle başvurdum. İki hafta sonra “Demir çıkıntılar alındı” mesajını görünce şok geçirdim. Ne kadar duyarlı, hızlı davranmışlardı. Koştum parka gittim. O da ne ? Bizim demir çıkıntılar yerli yerinde durmakta !!! Neyseki bugün sökülmüşler. TEŞEKKÜRLER TÜM YETKİLİLERE. Çok sevinmeyin lütfen, baştan sona inceleyiniz, daha pek çok sorun görebilirsiniz bir anda. Bu işin elbette uzmanları vardır, ama yapabileceğim bir katkı olursa seve seve ekibe katılırım. Niye bu kadar kafama takıldı bu işler derseniz : Bahar geliyor, kucağına çocuğunu almış kanlar içinde anne baba görüntüleri yakın. Soracak anne babalar dehşetle:

İZ KALIR MI ?

Maalesef kalır dostum ! Tam kat yaralanan deri izle iyileşir.

Sen geri kalmış bir ülkede evlat yetiştiriyorsun. Parkta düşmesi, trafikte ezilmesi, kaldırımda tökezlemesi, sobadan zehirlenmesi her şey normal. İnsanlara dönüp bir bakarsanız yüzleri elleri iz, deformite doludur. Yaşam boyunca o pamuk gibi estetik bedenimizin başına gelmedik kalmıyor !